روز کارگر به عنوان سمبل جهان آینده بدون ستم و استثمار، فقر و جنگ و محنت های عظیم انسانی شناخته می شود. حکومت های سرمایه داری برای درهم شکستن این روزجهانی، در کشورهای مختلف روزهای دیگری به غیر از اول ماه مه (یازده اردیبهشت ) را به عنوان روز کارگر اعلام کرده اند. حتی در برخی ایالات و استان های مختلف در یک کشور، روزهای مختلفی را به عنوان روز کارگراعلام شده است. در بیشتر این کشورها روز جهانی کارگر روز رسمی تعطیلی به حساب نمی آید و دولت اجازه تظاهرات رسمی و تعطیلی با حقوق را نمی دهد. با این حال روز جهانی کارگر روزی که با تلاش و دادن خون های بیشماری از فعالین کارگری و سوسیالیست شکل گرفته است هر سال با شکوه و در سرتاسر جهان و هر کجایی که امکان گردهمایی و تظاهرات و اعتصاب باشد، برگزار می شود. این روزهمبستگی طبقه کارگری جهانی علیه سرمایه داری است و به علت جهانی شدن سرمایه داری و طبقه کارگر، روز تقابل طبقه کارگر جهان علیه سرمایه داران خودی و امپریالیست ها است.
امسال طبقه کارگر با توجه به شرایط جهان کنونی به خیابان ها آمدند. تمام نیروهایی که مورد ستم و اسثتمار وحشیانه سرمایه داری هستند سعی کردند که در این روز در تظاهرات اتحادیه های کارگری و نیروهای انقلابی و سوسیالیست و کمونیست شرکت کنند. شرایط کنونی طبقه کارگر با تشدید ستم و استثمار، کاهش دستمزدها، گرانی و رشد سرسام آور تورم در سراسر جهان، سرکوب بی وقفه، رشد دولت های دست راستی، تشدید تضادهای بین المللی بین امپریالیست های غربی با کنفرانس شانگهای و بریکس از جنگ اوکرائین تا دریای چین وتایوان گرفته تا منطقه خاورمیانه و آفریقا، روبرواست. سرمایه داری در همه عرصه ها بر سر سهم بیشتر از بازارها و کنترل اقتصادی جهان با شدت بیسابقه و بی رحمانه ای به استثمار طبقه کارگر و زحمتکشان جهان مشغول است.
امسال در بیشتر کشورهای جهان مراسم اول ماه مه با شکوه برگزار شد، تقریبا در اکثر شهرهای بزرگ و پایتخت های جهان تظاهرات، سخنرانیها و جشن هایی برگزار شد، بیش از یک میلیون نفر در ترکیه و فرانسه، ایتالیا، کره جنوبی، روسیه، آلمان و….. به خیابان ها آمدند، میلیونها نفر با حمل پرچم های سرخ در مارش های عظیم و خواندن سرودهای انقلابی و شعارهای ضد سرمایه داری، پیام رسان و نوید دهنده دنیای نوینی بودند که مانند شبحی جهان گندیده سرمایه داری را می لرزاند. تقریبا تمامی سخنرانان که عمدتا از اتحادیه ها و کنفدراسیون های کارگری و سازمان های چپ و انقلابی بودند در مراسم های مختلف در سرتاسر جهان، صدای اعتراض به گرانی، فقر، بیکاری، دخالتگری خارجی در سرنوشت ملت ها، کارکودکان، ستم مضاعف به زنان و سرکوب و شکنجه و اعدام، بی حقوقی کارگران و زحمتکشان و بطور کلی تمامی پیامدهای فلاکت بار سرمایه داری برای بشریت بودند. تمامی تظاهرات و راهپیمایی ها در این روز عمدتا صدای اپوزیسیون مردم علیه دولت هایشان بود. در تعدادی از کشورها مانند کوبا این روز با کمک دولت انجام شد. در حال حاضر دهها کشور روز جهانی کارگر را به رسمیت شناخته اند. ولی تعطیلی رسمی با حقوق تنها در تعداد محدودی از کشورها قانونی شده است. در برخی از کشورها همچون استانبول و پاریس تظاهرات به درگیری با پلیس کشیده شد. پلیس در هردوی این شهرها صدها نفر را بازداشت کرد. علاوه بر سخنرانان که به شکل عمومی نظام استثماری سرمایه داری را به نقد می کشیدند، در هر کشور بر اساس شرایط مشخص نیز دولت هایشان را نیز مورد بازخواست و نقد و قرار می دادند. در اروپا تکیه اصلی سخنرانان بیشتر بر سر کمبود کالاهای اساسی و انرژی و جنگ اوکرائین بود. در فرانسه این روز به روز اعتراض به قانون بازنشستگی هم بود، میلیون ها شرکت کننده در پنج قاره جهان نشان دادند که طبقه کارگر همچنان یک نیروپرقدرت و آینده ساز پیشرو جهان آینده است.
در ایران در برخی از شهرها روز کارگر جشن گرفته شده و مراسم های مختلف در محیط های کارگری برگزار شد. تشکلات مستقل کارگری بصورت مشترک سعی کردند که تجمعاتی برگزار کنند. دولت اسلامی حتی مجوز راهپیمایی به خانه کارگر خودش را هم نداد. در شهرهای جنوبی دولت قبل از تجمعات فعالین کارگری را تهدید به زندان و بازداشت کرده بود. در سقز و سنندج و تهران و برخی از شهرهای جنوب مانند اهواز تجمعاتی برگزار و سخنرانان به درصد افزایش حقوق که با تورم همخوانی ندارد اعتراض کردند. اما امسال در جنبش اجتماعی که جریان داشت جنبش کارگری با چند منشور پا به جدال اجتماعی گذاشت که تمامی نیروهای بورژوایی سعی در بدست گرفتن آن بودند. با اینکه منشورهای مختلفی انتشار یافتند ولی عملا طبقه کارگر نشان داد در کلی ترین اهدافش همچنان پیشرو مبارزات اجتماعی است.
ما در شرایطی روز جهانی کارگر ۱۴۰۲ را پشت سر گذاشتیم که تضادهای طبقاتی نه تنها در ایران بلکه در سرتاسر جهان در حال رشد است. بحران سرمایه داری لاعلاج و بدون جواب هر روز بیشتر اکثریت جهان را به لبه پرتگاه نابودی محیط زیست، جنگ و بی خانمانی و بیکاری و….. کشانده است. تمامی روشنفکران بورژوازی با تمامی امکانات نتوانستند راه حلی برای رفع بحران ها بیابند. تمامی تلاش آنها برای درهم شکستن ایده های سوسیالیستی با شکست مفتضحانه ای روبرو شده است. اما همانطور که طبقات استثمارگر گذشته به تاریخ پیوستند و با تمام جنایاتی که علیه بشریت براه انداختند نتوانستند جلوی نابودی و سرنگونی خود را بگیرند، سرمایه داری نیز با تمام استثمار و ستمی که به کارگران و زحمتکشان جهان اعمال می کند، نمی تواند مانع سرنوشت تاریخیش شود. نقش کمونیست ها در سازماندهی این راه تاریخی هر چه که می گذرد پر اهمیت ترمی شود.
پیش بسوی ایجاد حزب کمونیست واحد و سراسری طبقه کارگر
سرنگون باد رژیم سرمایه داری اسلامی ایران
زنده باد طبقه کارگر
زنده باد انترناسیونالیسم پرولتری
زنده باد سوسیالیسمِ
ع.غ