پنجم دی بیست و ششم دسامبر، چهل و سومین سالی است که در حزب رنجبران ایران جمع شده‌ایم و برای رهایی ستمدیدگان و استثمار شوندگان مبارزه می کنیم. تشکیل دهندگان از نُه تشکل کوچک و بزرگ با سابقه طولانی مبارزه ، از نسل های دهه بیست تا دهه پنجاه بودند امری که سال ها برای آن مبارزه کرده بودند یعنی وحدت و ناموفق، با تغییر اوضاع به امری ممکن تبدیل شده بود.
در جریان مبارزه برای سرنگونی رژیم شاهنشاهی در کف خیابان‌ها و در اعتصابات و تظاهرات زمینه کار عملی و مشترک بوجود آمده بود نشریات و اعلامیه و شب نامه‌ها دیدگاه‌ها و نظرات را آشکار می کردند و گروبندی‌های سیاسی در حال شکل گیری بود. هر گرایشی در پی یارگیری گسترش نفس زنان و شتابان در راه، غافل از اینکه دشمن طبقاتی ثمره مبارزات توده‌ها را تماماً با کسب قدرت سیاسی از آن خود کرده و خمینی در پاریس به آمریکایی‌ها قول سرکوب تمام و کمال آنها را داده است.
بزرگترین درد رقابت گرایش‌های چپ در کارخانه بود. چون حلقه ضعیف اسلامی‌های به قدرت رسیده، در همین جا، در جنبش کارگری بود و چنانچه چپ در این جبهه متحد عمل می کرد از همان آغاز نه تنها سنگر طبقاتی را می توانست حفظ کند بلکه گسترش دهد. چرا که کارگران در پیروزی انقلاب نقش مهمی را در عمل بازی کرده بودند و با اعتصابات سراسری خود قدرت اقتصادی رژیم را درهم ریخته بودند. کارگران مستقل و با اتکاء به نیروی خود با ایجاد شوراهای کارگری تا بیش از یکسال توانستند نه تنها حملات حکومتی‌ها را دفع کنند حتا سازماندهی کارگری را استحکام بخشیدند. از جمله کارگران تشکیل دهندگان حزب رنجبران در همین دوره است که توانستند یک تشکیلات سراسری از واحدهای کارگری خوزستان، فارس، تهران، گیلان و مازندران و….. بوجود آورند و اولین کنگره مؤسسان آنرا هم برپا کنند. دیگر گرایش‌های چپ هم همینطور در این زمینه موفقیت‌های چشمگیری داشتند. برجسته کردن این نکته در سالگرد حزب رنجبران ایران ضمن نقد خود بدین دلیل است که جنبش توده‌ای عظیم اخیر میرود که شرایط را برای سازماندهی کارگری بار دیگر موقتاً هم که باشد فراهم کند.
برماست که به وظیفه مبرم کنونی جنبش کارگری ایران سازماندهی یک حزب کمونیست متحد و سراسری پاسخ دهیم. حال که بخاطر وجود اختلافات و نظرات متفاوت چنین کاری میسر نیست یک گام عملی محدودی را برداریم: کار در جنبش کارگری و دیگر جنبش‌های توده‌ای را همسو و همراه کنیم. از رقابت‌های گروهی دوری گزینیم. امروز چپ و کمونیست بر اثر پراکندگی صدایی ضعیف است و گرایش‌های بورژوازی از این وضع بهترین سودها را می برند. از تجربه ناموفق دوران انقلاب ۵۷ باید درس گرفت. ما با تمام نیرو از حرکت‌های وحدت طلبانه در ظرفیت فردی، گروهی و جمعی چپ پشتیبانی می کنیم. یک هدف ویک برنامه عملی را پیشنهاد می کنیم: تقویت سازماندهی طبقه کارگر، طبق شرایط مشخص واحد کارگری و کمک به وحدت عمل طبقه در مبارزه با دشمن اصلی طبقاتی سرمایه‌داری و قدرت سیاسی آن. حزب رنجبران ایران