بیش از دو دهه است که بخش بهداشت ایران دست به گریبان معضلاتی است که با وعده های سرخرمنی و یا تزریق پول های موقت رژیم جمهوری اسلامی تلاش کرده ، از آن گذر کند. هرگاه که مشکل بهداشتی بزرگی در جامعه پیش می آید و سیستم بهداشتی بایستی وظایف و پروتکل های خود را انجام دهد، می توان نقاط ضعف های آن دید. بیماری کوید نمونه خوبی از آن است .مشکل کمبود دارو، عدم تخت های کافی بیمارستانی، عدم پوشش بیمه های درمانی بصورت مناسب دارندگان این نوع بیمه ها ، عرضه خدمات بهداشتی با قیمت های سنگین و نبود خدمات بهداشت برای همه بویژه در مناطق روستایی، نبود بودجه های دولتی کافی برای تامین بهداشت عمومی با توجه به ازدیاد جمعیت در جهت استخدام و بکارگیری نیروی متخصص مانند پزشکان و پرستاران و…. از آن جمله هستند.
مشکلات بالا باعث شده است که سالیانه هزاران تن از کادر درمانی و بهداشتی کشور راهی کشورهای دیگر شوند و بر مشکلات سیستم بهداشتی کشور بازهم افزوده گردد. مثالی روند فوق را روشن می کند. مریض با همراهش به بیمارستانی مراجعه می کند قبل از بستری شدن مریض می بایستی پولی بابت سرویس ها و خدماتی که انجام نگرفته بپردازد. اگر مریض در بیمارستان بستری شود و یا به جراح نیاز پیدا کند، خودش باید پول دارو و دکتر جراح را بپردازد. بیمه های درمانی حتی اگر بیمه های مکمل هم داشته باشی به اندازه کافی پول های پرداختی را زیر پوشش نمی گیرند. دیگر نه از درمان و خدمات رایگان پزشکی چیزی بجا مانده و نه از دارو. دارویی که در بیمارستان پیدا نمی شود، توسط باندهای مافیایی وابسته به دولت به چند برابر قیمت رسمی در کنار خیابان ها حتی اگر قاچاق و یا مارک خارجی داشته باشد، قابل خرید و فروش و دسترسی است.
در سیستم بهداشت و پزشکی ایران همه دچار مشکل و تحت فشار سیستم هستند از کادرهای درمانی تا بیمار و خانواده های آنان.
بیمارستان ها بیش از ظرفیت استاندار، آنهم بخاطر سود بیشتر بیمار قبول می کنند. بیمارستانی که بیش از ظرفیت استاندارد بیمار قبول کرده است، حاضر نیست که پرستار و یا پزشک و کادر درمانی بیشتری را استخدام کند. در نتیجه پرستاران که بیشتر کارهای عملی بیمارستان ها و مراکز درمانی را انجام می دهند، در محیط کار از فشارهای چند جانبه ای رنج می برند. پرستاری که در شیفت های کاری باید 4-7 بیمار را تحت پوشش داشته باشد گاهی بیش از15-20 بیمار را اجبارا تقبل کرده است. بیمارستان بجای اینکه برای 20 بیمار 3 تا 4 نفر پرستار داشته باشد، فقط 2 پرستار دارد که فشار کار را 50% بالا می برد ولی در برابر این 50% فشار کار اضافی هیچ دستمزد به پرستار پرداخت نمی شود. نیروی کار بخش های مختلفی دارد که در رشته کار پرستاران با یکی از پر فشارترین و کم دستمزدترین ها روبرو هستیم.
یکی از خواست های پرستاران ایران قانونمند شدن اضافه کاری است. در بیشتر مراکز درمانی اولا استخدام های پرستاران را بخاطر اینکه دستمزد کمتری دریافت کنند بصورت موقت کرده اند و بعد از 89 روز یا پرستار را اخراج و قرارداد دیگری با او میبندند و یا قراردادش را تمدید می کنند. کارفرما که خود بخشی از سرمایه خصوصی و دولت است، با این کار پرستار را از بسیاری از حقوق برسمیت شناخته شده محروم می کند.
مسئله دستمزدها در حداقل چند دهه گذشته هیچگاه همراه تورم افزایش نیافته است و ارزش دستمزدی آنها سال به سال کاهش یافته است. تمام اعتراضات پرستاران بر طبق معمول با اخراج و تعلیق آنهم بصورت فردی و یا تحت فشار روانی قرار دادن معترضین در محیط کار توسط سرپرستان و یا کارمندان بالاتر صورت گرفته است . این رفتار دولت با یکی از زحمتکش ترین اقشار جامعه ایران، باعث شده است که اعتراضات پرستاران به تحصن، راهپیمایی و اعتصابات گسترده در سطح کشوری و به صورت یکی از جنبش های اجتماعی ایران تبدیل شود.
اعتصابات کشوری پرستاران فقط مسئله فشار کار و دستمزد نیست. امنیت شغلی در محیط کار، شرایط رفاهی، اجازه داشتن تشکل مستقل، حذف اضافه کاری اجباری از دیگر موارد خواستی پرستاران ایران است که
در آخرین نامه شورای عالی پرستاران به پزشکیان رئیس جمهوری رژیم اسلامی آورده شده است
۱. استخدام نیروی انسانی تا رسیدن به استاندارد نسبت تخت به پرستار ۱ به ۱.۸،
۲. بازبینی دستورالعمل قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری
۳. اصلاح فرمول محاسبه اضافه کاری متناسب با شأن پرستاران و شرایط کاری
۴. حذف کسر مالیات از حقوق پرستاران
۵. تأمین امنیت پرستاران در مراکز درمانی
۶. تأمین اعتبارات لازم برای اجرای بخشنامه رفاهیات برای پرستاران
۷. محسوب شدن پرستاری به عنوان مشاغل سخت و زیان آور
۸. حذف اضافه کاری اجباری
۹. تصویب فوق العاده خاص پرستاری
۱۰- اصلاح آئین نامه اجرایی ارتقا بهره وری پرستاران”
پزشکیان که خود پزشکی متخصص است بیش از دیگر دست اندرکاران رژیم جمهوری اسلامی از سختی کار و مشکلات پرستاران با اطلاع است، ولی بدون تغییرات در قوانین سیستم پزشکی و بویژه پرستاران و تامین بودجه های بهداشتی کافی بخاطر تامین درخواست های پرستاران مشکلات پرستاران با وعده و وعید های دولتی و سرپرست مراکز بهداشتی حل نخواهد شد.
مسئله بعدی که به هر علت در نامه به پزشکیان نیامده است، فشار نیروهای مذهبی به پرستاران در جهت رعایت حجاب و توضیح و تذکر و فراخوان به دفاتر حفاظت و غیره است که ناامنی روانی دائمی را در محیط کار بوجود آورده است پرستاران می پرسند ما به چگونه دولتی که فقط در طی دو ماه گذشته میلیاردها تومان خرج عاشورا و تاسوعا و اربعین و فوت امام رضا کرده است ، اما قادر نیست حقوق پرستاران جامعه را تامین کند، روبرو هستیم ؟. اگر ارزیابی سایت ایسنا وابسته به دولت را مبنای محاسبه قرار دهیم که می نویسد 5 میلیون ایرانی به سفر اربعین رفته اند و هر فردی بطور میانگین 6 میلیون 200 هزار تومان خراج داشته است ، مخارجشان 31 میلیارد تومان می شود که حداقل حقوق 25 هزار پرستار را تامین می کند.
بودجه کشور بیش از آنکه خرج بهداشت و درمان شود خرج، حوزه های علمیه و گسترش خرافات مذهبی می شود. دم و دستگاه عریض و طویل روحانیت و مذهب بودجه های دولتی را در چاه ویل خودش می بلعد. در چنین رژیمی چگونه بدون دست در دست هم گذاشتن کارگران و مزدبگیران و زحمتکشان می توان به خواست های محقانه رسید؟.
رژیم حاکم ترجیحش نه رفاه و شادی و امنیت برای اکثریت مردم بل تقویت نهادهای خرافه پرور اسلامی در جهت تثبیت قدرت سیاسی توسط عقب مانده ترین اقشار فریب خورده اجتماعی است. آمار و ارقام بالا نشان می دهد که سمت گیری یک رژیم برای تامین زندگی مناسب انسانی مردمش یک سمت گیری کاملا طبقاتی و فکری است. با تمام فشاری که پرستاران در محیط کار و محیط خانه و جامعه و بارهای اقتصادی و معیشتی، تحمل می کنند و با اینکه هیچ نهاد مستقل و یا تشکل مستقل پرستاری در ایران نیست. اما خواست های پرستاران مورد حمایت همه کارکنان و مزدبگیران جامعه است و این همان نیروهایی هستند که با همبستگی خود، پرستاران ایران را در ایستادن بر سر خواست های محقانه اشان استوارتر می سازند. حزب رنجبران از خواست های محقانه پرستاران پشتیبانی می کند. و تلاش می کند که صدای پرستاران و خواسته هایشان را در تمام رسانه های ممکن بازتاب دهد.
ع.غ