by روز جهانی کارگر امسال با شکوه بیشتری برگزار شد. بعد از دو سال که دولت‌های بورژوایی تحت عنوان فاصله‌های اجتماعی جلوی برگزاری مراسم اول ماه مه را گرفتند امسال در سرتاسر دنیا در اکثر شهرهای بزرگ مارش اول ماه مه مملو بود از اتحادیه‌های کارگری، سازمان‌های کمونیستی و چپ، فعالین نیروهای اجتماعی، مدافعین محیط زیست، سازمان‌های غیر دولتی (انجیوها) با هدف‌های گوناگون اجتماعی، جمعیت معترض بدون وابستگی‌های سازمانی و گروهی. دولت‌های بورژوازی سعی کرده‌اند که از جهانی بودن و یا اعلام تعطیلی عمومی در این روز خودداری کنند. و حتی در یک کشور هر ایالت و استانی روزی را به نام روز کارگر تعطیل کنند. حضور تظاهرات‌های در این سطح بعد از دو سال فشار بورژوازی برای تعطیل هر گونه تجمعی، خود نشان از حضور پرقدرت طبقه کارگر و خواست‌هایش در بین اکثر توده‌های مردم است. این یک پیروزی برای کارگران و یک شکست برای بورژوازی در دنیای کنونی که دو طبقه کارگر و سرمایه‌داری رو در روی یکدیگر ایستاده‌اند بود. بورژوازی و جناح‌های راست و برخی اتحادیه‌های زرد زیر بال و پر بورژوازی سعی کردند که در این تظاهرات صحبت‌هایی سیاسی راجع به سرمایه‌داری، امپریالیسم، سوسیالیسمِ و مبانی مبارزاتی طبقه کارگر نشود و فقط راجع به مسائل اقتصادی و صنفی صحبت شود. امروز که بحران بین‌المللی سرمایه‌داری دیگر قدرت سرکوب صرف خود را از دست داده است؛ می خواهد با کنار گذاشتن ایده‌های طبقاتی و به کجراه کشیدن خواست‌های اجتماعی طبقه کارگر در عرصه‌های اقتصاد، سیاست، مبارزات طبقه کارگر برای درهم شکستن قدرت سیاسی جامعه طبقاتی و گذار به سوسیالیسمِ را با شکست روبرو کند.
در راهپیمایی‌های امسال بسیاری از نیروهایی که تحت فشار سرمایه‌داری هستند هم شرکت کرده بودند از دانشجویان دانشگاههای جهان، پرستاران، معلمان، نیروی‌های دمکرات و کمونیست و….. شرکت اتحادیه‌های کارگری همراه نیروهای فوق که در بیشتر تظاهرات‌های اول ماه مه نشان از درد مشترکی در جامعه سرمایه‌داری است که بسیار فراگیر است و آن از بین رفتن حقوق اجتماعی اعم از سیاسی و صنفی و فردی هر چه بیشتر کارگران و زحمتکشان جهان است. فقر، تورم و گرانی افسار گسیخته‌ای که بورژوازی تحت عنوان مشکل کرونا و سپس جنگ در اوکرائین به اکثر توده‌های استثمار شونده تحمیل کرده است یکی از دلایل حضور پررنگ خواست‌های صنفی و افزایش دستمزدها بود. کاهش خدمات اجتماعی و گسترش بیکاری و بحران؛ نیروهای متعدد اجتماعی را با خواست‌های گوناگون حول اساسی‌ترین مسائل به دور هم گرد آورده و نزدیک کرده بود که هنوز با توجه به شعارهایشان دارای نقدهای سیاسی به یکدیگر بودند.
امسال در روز جهانی کارگر در ایران جنبش معلمان، بازنشستگان و دانشجویان فعالانه شرکت داشتند. با اینکه قبل از روز جهانی کارگر نیروهای امنیتی با هجوم به فعالین کارگری و معلمان و زنان تلاش داشتند که مراسم روز جهانی کارگر برگزار نشود؛ ولی برپایی این مراسم جدا از قدرت خوب سازماندهی این مراسم در نقاط مختلف؛ نزدیکی نیروهای اجتماعی و همدلی آنان را در مبارزه بخاطر درخواست‌های محقانه‌اشان نشان میدهد. بسیاری از درخواست‌ها فراتر از خواست طبقه کارگر و متعلق به کل جامعه بود. از جمله زندانی سیاسی آزاد باید گردد، درمان رایگان، دانشجو معلم کارگر اتحاد اتحاد و….
در عین حال تظاهرات اول ماه مه امسال حاکی از توده‌ای شدن شعارهای طبقه کارگر در سطح ملی بر اساس شرایط مشخص و نیز بین‌المللی بود. از جمله این شعارها حق آزادی اطلاعات برای همه افراد جوامع و آزادی خبرنگاران بود. یکی از نقاط مثبت و برجسته تظاهرات امسال اول ماه مه جوان بودن نیروی شرکت کننده بود. این نشان از ادامه کاری مبارزات کارگران علیه سرمایه‌داری با همه سیستم سرکوب‌هایی است که سرمایه‌داری برای نابود کردن این مبارزات بکار می گیرد است.
در برخی از سال‌های گذشته، مراسم اول ماه مه در کشورهای اروپایی و آمریکا و کانادا و استرالیا توسط احزاب کمونیست و اتحادیه‌های کارگری سازماندهی می شد. اما در کشورهایی مانند ایران که حق تشکلات غیر دولتی و مستقل غیر قانونی است؛ فعالین کارگری و اجتماعی در برپایی آن نقش برجسته‌تری ایفا کردند. در ایران قبل از روز جهانی کارگر، جمهوری اسلامی با هجوم به منازل فعالین کارگری و دستگیری آنان و یا تهدید آنها به زندان و شکنجه تلاش کردند که با ایجاد جو رعب و وحشت تظاهرات اول ماه مه را لغو کنند. اما تظاهرات کارگران و تحصن متعدد تجمع‌های کارگری و فعالین اجتماعی در شهرهای مختلف و همزمان اعتصاب و تظاهرات معلمان در شهرهای مختلف؛ باعث شد که سلاح رژیم ضد کارگر جمهوری اسلامی برای برهم زدن تظاهرات روز جهانی کارگر برّآیی خود را از دست بدهد.
تظاهرات امسال در شهرهای بزرگ صنعتی و کردستان نشان داد که همدلی فعالین و مبارزین کارگری و دیگر نیروهای اجتماعی سد بزرگی است که می تواند جلوی دست درازی‌های رژیم علیه جنبش‌های اجتماعی را بگیرد و توطئه رژیم برای جلوگیری از آمدن نیروهای کار و زحمت به خیابان را در هم شکند. اعلامیه مشترک نهادهای کارگری امسال تاثیر بسیار خوبی در برپایی تحصن و اعتراضات اول ماه مه روز جهانی کارگر؛ آنهم در شرایطی که یک حزب و یا سازمان سرتاسری آگاه و پرقدرت اجتماعی هنوز شکل نگرفته است که مبارزات گوناگون کارگران و زحمتکشان جامعه را در یک راستا سازماندهی کرده و به زیر یک پرچم سیاسی در بیاورد؛ داشت. کمبودی که این روزها بویژه با شرایط بعد از ماه مه بشدت در ایران احساس می‌شود.
با اینکه در سال گذشته تضادهای دولت‌های معظم سرمایه‌داری تشدید شد و تجاوزات به کشورها ادامه پیدا کرد ولی کمبود یک انترناسیونالیسم پرولتری برای هماهنگ کردن مبارزات طبقه کارگر و روز جهانی کارگر در سرتاسر جهان علیه سرمایه‌داری و امپریالیست‌ها دیده می شد. از جمله شعارهایی مانند دست امپریالیست‌ها از اوکرائین کوتاه، انحلال ناتو و بیرون رفتن ارتش روسیه از اوکرائین.
شعارهای اول ماه مه امسال در اکثر نقاط جهان برعلیه حاکمان و افزایش دستمزدها بود. با همه کمبودها در شعارها و نیروی کف خیابان؛ طبقه کارگر نشان داد که پیشروترین نیرو برای تغییر دنیای کنونی و تکیه گاه همه انسان‌های آزادیخواه و مطالبه‌گری است که از وضعیت نابرابر و ستمگر و استثمارگر کنونی به تنگ آمده اند و خواهان دنیای نوینی هستند که استثمار انسان از انسان در آن رخت بربسته باشد.
